گزارش اخیر رجانیوز درباره حضور پررنگ گروه‏های به اصطلاح کمونیستی دانشجویی در ناآرامی‏های یک ساله اخیر دانشگاه‏ها هشدار بموقعی بود. چیزی که هست رویکرد قدرتهای بزرگ بر این است که هر جریان اصیل را با خلق یک جریان موازی و قلابی تضعیف کنند و همین حرکت از ابتدای روی کار آمدن دولت مردمی احمدی‏نژاد نیز پیگیری شده است. سرویس‏های اطلاعاتی غربی وقتی دیدند که مردم بسمت عدالت‏ اسلامی روی آورده‏اند دست بکار ساختن نسخه‏های بدلی آن شده‏اند. البته شبکه جایی است که همیشه اولین اتفاقات را بازتاب می‏دهد. وبلاگ‏هایی که برای هتاکی به نظام و زیر سوال بردن آن تاسیس شده بود و توسط حرفه‏ای‏ها اداره می‏شد در یک چشم بهم زدن تبدیل به مبارزان راه توده و طرفداران چگوارا و غیره شدند و البته نشریات و گروه‏های رنگارنگی نیز در دانشگاه‏ها تحت این عنوان شکل گرفت. در حالی که مردم و حامیان اصیل اصولگرایی هیچ وقت بفکر تجدید سازمان حول آرمان‏های جدید نیفتادند این گروه‏های خلق‏الساعه ظاهرا زودتر از همه پیام سوم تیر را درک کردند. احزاب اصلاح طلب که حامیان سوپر سرمایه‏داری بانک جهانی و صندوق بین‏المللی پول بودند یک شبه دفتر رسیدگی به مطالبات صنفی کارگران باز کردند. مدافعان سینه‏چاک اختصاصی‏سازی تبدیل به سخنگوی کارمندان دولت و معلمان شدند و غیره. بنابراین آنچه باید درباره حوادث دانشگاه‏ها بگوییم این است که چنین تحرکاتی بطور کاملا ضایعی مهر اجنبی بر پیشانی دارد.

البته دوستان تصدیق می‏کنند که دیگر آب از سر ما تقریبا گذشته است! وقتی رده بالاترین مذاکره کنندگان هسته‏ای‏مان و وزیر فرهنگ سابق‏مان که مدیریت بخش استراتژیک فرهنگ و خط‏دهی به رییس جمهور وقت را در دست داشتند الان در آغوش دشمن یا در ایران و در زندان به اتهامات امنیتی هستند دیگر خداوکیلی تحکیمی‏ها مگر چه چیزی کم دارند؟ وقتی سند سری نظام درباره راهبرد مقابله با غرب تحویل دیپلمات‏های غربی شده است دیگر چه اهمیتی دارد که فلان دانشگاه شلوغ بشود یا نشود؟ وقتی آنها بفهمند که ته دل ما چه ‏می‏گذرد و آخرین تیر ترکش ما چه خواهد بود و الگوی رفتاری ما تا رسیدن به آنجا چگونه است چه باید کرد؟ زمانی می‏گفتند بیت آقای فلانی مرکز تجمع ضدانقلاب و جاسوسان شده است. الان ظاهرا همان قضیه برای بیت آقای بهمان اتفاق افتاده است. آن وقت آمریکاییها در جلسات اعترافات‏شان می‏نشینند و می‏گویند ما در جمع‏آوری اطلاعات از ایران شکست خورده‏ایم. بی‏خود شکست خورده‏اید پس اینها چیست؟ و فلان روزنامه هم با خوشحالی اعترافات آمریکایی‏ها را تیتر می‏کند. متوجه نیستیم که خودزنی دشمن نگران کننده است. دستورالعمل دشمن این است که زمانی که دست و پایش بسته است رجز بخواند و زمانی که در آستانه پیروزی است اظهار شکست کند.

بهر حال آنچه در این میان می‏توان گفت تکرار غم‏بار تاریخ ایران است. اگر تا دیروز پس از گذشت اندی سال می‏فهمیدیم فلان رجل سیاسی دستش در دست انگلیسی‏ها بوده و این را در کتاب‏های تاریخ برای کودکان‏مان مینوشتیم. فکر می‏کردیم ازین مراحل گذشته‏ایم. فکر می‏کردیم دیگر معاهده پاریس (درباره واگذاری افغانستان) و امتیاز فلان و بهمان تکرار نشدنی است. اکنون اما واقعیت با تلخی خود را نشان می‏دهد. بله آن روز مساله نفت بود و الان انرژی هسته‏ای، پس ما پیشرفت کرده‏ایم؟‏ خوب دنیا هم جلو رفته است. اگر امروز هم اراده سیاسی لازم برای حتی چند روز حبس کردن فلان آدم درجه دوم و سوم را هم نداریم باید با دیروزمان مقایسه کنیم. زمانی که تقی‏زاده آخوند را علما حکم به ارتدادش دادند و مجبور شد ایران را ترک کند. امروز کجا هستند آنها که بدون زد و بند بتوانند حکم خدا را درباره خائنین به حرکت تاریخی مسلمانان بیان کنند؟